We hebben er ontzettend veel zin in en we kijken er met ongeduld naar uit
Twee jaar geleden hebben we een tandem gekocht. We hebben eerst geprobeerd of het iets voor ons was. Immers de verschillen tussen Leon en mij zijn nogal groot. Hij heeft een topconditie en ik presteer op sportief gebied niet zoveel. We hebben het eerste jaar vooral kleine tochtjes gefietst van zo’n 30 km. Het beviel ons fantastisch. Ik kon weer buiten zijn zonder geluid om me heen. De Spartamet is een handige uitvinding, maar niet voor tochten in de natuur. Wat ook zo geweldig was, - eigenlijk wel logisch natuurlijk- dat je steeds dicht bij elk aar bent. Je kunt dus gewoon een gesprek voeren op de fiets. Voor mij was het fantastisch: mijn mogelijkheden werden enorm uitgebreid. Leon moest wel wennen aan het feit dat een tandem toch wel heel anders fietst dan een wielrennersfiets. Bergaf gaat het tamelijk snel, maar bergop is het of er een loden gewicht aan hangt. De snelheid die je bergaf hebt opgebouwd, ben je bergop in no time kwijt.
Vorig jaar hebben we onze tochten uitgebreid. We fietsten naar Doetinchem; we fietsten naar Elst. We hebben een tocht gemaakt in de omgeving van Kleef. De langste bedroeg telkens tussen de 50 en 75 km. Op het laatst van de zomer hebben we nog een paar keer een tocht van minimaal 100 km gefietst. De laatste escapade die we vorig jaar oktober hebben ondernomen, is onze tocht naar Goes.
Het laatste weekend van de herfstvakantie was het oostenwind. Dat leek ons een mooie gelegenheid om naar het westen van het land te fietsten. We vertrokken ’s morgens om 7.00 u. richting Goes. We hadden de wind mee en het was mooi weer. Een zalige dag om te fietsen. Leon die gewend was met zijn broer een dergelijke afstand aan een stuk door te fietsen zonder rustpauzes kwam erachter dat dat met mij toch iets anders lag. Na elk uur even van de fiets was noodzakelijk. Bovendien deed mijn zitvlak erg zeer. Maar een goede sportgel bracht uitkomst. Die rit van 175 km heb ik dan ook kwistig gesmeerd. Het hielp wel.
’s Middags om kwart voor vier waren we op onze bestemming.
De volgende dag gingen we verder naar Hengstdijk. Eerst naar Vlissingen met de pont over naar Breskens en daarna over St. Jansteen en Hulst naar Hengstdijk. Dit was alles bij elkaar zo’n 95 km. Vergeleken met de dag ervoor een peulenschil.
Toen kwam de terugweg. We hadden wel een van onze kinderen achter de hand, die ons wel wilde komen halen met de auto, maar we besloten toch maar op de fiets te beginnen. Als het niet meer ging, konden we altijd nog opbellen en doorgeven waar we waren. We vertrokken om half zeven ‘s morgens. Het was koud en er zat veel wind. Richting Antwerpen was het vooral de kou die ons parten speelde. Voor de allereerste keer ging ik in Antwerpen door de voetgangerstunnel onder de Westerschelde. Een grote lift naar beneden, dan een lange weg onder het water door en dan weer een lift naar boven. Vanaf de fiets zag de stad er heel anders uit dan ik haar kende. Het duurde een hele tijd voordat ik het kruispunt waar we al meer dan 35 jaar met de auto overheen reden, herkende van de andere kant op de fiets. We zochten een fietsroute en reden langs het kanaal richting Turnhout. De temperatuur was goed. Het was niet te koud en niet te warm om te fietsen. Mijn zitvlak deed aanmerkelijk minder zeer dan de twee dagen daarvoor. Maar de wind was behoorlijk: windkracht 5 tegen. De wind wilde maar niet draaien naar het westen. We waren blij met elk bosje dat er stond langs de weg, omdat het de wind brak. We hebben tussen Tilburg en Eindhoven behoorlijk zitten klungelen. Uiteindelijk kwamen we toch via St. Oedenrode en Veghel in Uden aan. Om zes uur ´s avonds zaten we op een muurtje ons laatste brood te eten.
Tja, nu we al zover waren, konden we de laatste 40 km ook wel fietsen. Het fijne was dat ik op dit traject de weg met mijn ogen dicht kon volgen. Onze laatste stop was in Molenhoek vlak voor de ´beklimming´ naar Groesbeek. In feite is dat niet meer dan een stuk vals plat.We kwamen rond 21.00 uur thuis. We hadden 192 km gefietst. Dit was voor mij een absoluut record. Ik had de proef doorstaan, zodat we verder onze plannen konden uitwerken. Toen kwam er bijna een kink in de kabel. Mijn lichamelijke toestand ging snel achteruit. Ik had weinig kracht meer in mijn benen en viel om de haverklap over mijn eigen voeten. Bovendien had ik voortdurend pijn.
Er volgde een hernia operatie. Even leek het erop dat alle pijn weg was, maar al snel bleek de pijn in mijn linkerbeen nog erger dan daarvoor. Mijn algehele conditie was overigens wel verbeterd. We besloten toch te gaan fietsen. Zolang ik op de fiets zit, heb ik nergens last van. Thuis zou ik even veel last hebben van pijn als onderweg.
Dus? we ondernamen nog een tocht naar Breda. We vertrokken om half elf, een uur te laat, omdat we ons verslapen hadden. We hadden om 16.00 uur een afspraak met Jan en Ineke Blom over hun tocht naar Santiago de Compostela.
Omdat we zo laat vertrokken waren, hadden we nauwelijks tijd om te rusten. Het is zo´n 100 km naar Breda en gemiddeld 20 km per uur betekent toch 5 uur fietsen. Dus? dan was het half vier. Tot en met Tilburg ging het wel. We hebben nog fruit en drinken gekocht. Maar het laatste stuk door Breda was vreselijk. Ik wist niet meer hoe ik moest zitten. Ik wist niet waar ik mijn voeten moest laten, meetrappen ging niet meer, op de stang zetten en uitrusten ging ook niet meer, gewoon naar beneden laten hangen ging ook niet meer. Kortom? total loss. Op de plaats van bestemming heb ik eerst een half uur onder carport op de grond gelegen. Verbazingwekkend snel was ik daarna opgeknapt.